Sunday, 4 February 2018

Nowhere ไกลโพ้น

Wadaung
วาดอง์
ဝါးတောင်

Bouncing in the minibus for very long until my butt went numb ..no people, no villages along the road at all, I thought. A phrase 'in the middle of nowhere' popped up in my head, then the bus stops.

It's a halfway stop for the restroom.

Purposelessly, I followed others off the bus. The last light of day shown me a small roadside community, not many residences. This was the only one rest stop and the "clean restroom" is confirmed.

Oh! just a half way.

นั่งรถโขยกเขยกกระเด็นกระดอนมานาน จนก้นเริ่มชิน ..รู้สึกแทบไม่มีหมู่บ้านผู้คนอยู่สองข้างทางเลย จนวลีหนึ่งผุดขึ้นในหัว 'สุดขอบฟ้า..ไกลโพ้น' แล้วรถก็หยุด..

เรามาถึงจุดพักกลางทาง รถจอดให้ลงไปเข้าห้องน้ำ 

ลงจากรถไปพร้อมกับคนอื่นแบบงง งง ตรงจุดนี้เป็นหมู่บ้านริมทางเล็กๆ แสงสุดท้ายของวันพอจะทำให้มองเห็นบ้านคนไม่กี่หลัง และได้รับคำยืนยันว่า ที่นี่เป็นจุดพักจุดเดียว และ "ห้องน้ำสะอาด" 

..ครึ่งทางเองรึนี่..

From the rest stop, the bus moved on passing a short track of steep, winding road. This mountain may be the westernmost end of the Great Arakan Yoma Range,  the natural border that divides Rakhine from the rest of Myanmar, the fortification that separates the people in the Irrawaddy Plane from here, the place of nowhere.

จากจุดพักนี้ รถออกเดินทางผ่านเส้นทางขึ้นเขาชันและคดเคี้ยวสั้นๆ แนวเขานี้น่าจะเป็นส่วนปลายๆ ด้านตะวันตกของเทือกเขาอารกันโยมาอันยิ่งใหญ่ พรมแดนทางธรรมชาติที่แบ่งแยกยะไข่ออกจากพื้นที่ส่วนใหญ่ของเมียนมา ปราการที่ทำให้ผู้คนในลุ่มน้ำอิรวดีรู้สึกว่า ที่นี่คือ ดินแดนอันไกลโพ้น

No comments:

Post a Comment